بوسیله گزارش همشهری اقبال متعهد شده وجود بوسیله ۶۰میلیون نفر در قالب ۱۸میلیون خانوار نیازمند، کمک مالی ماهانه اعطا بطی ء آمارهایی غصه که در این خصوص منتشر شده ارقامی نزدیک به همین را مدال می دهد؛ اما داخل کف جامعه بسیاری که خود را واجد وضعیت شهود معاون معیشتی می دانستند، از فهرست یارانه بگیران خط خورده اند و در سایه دیوار بی اعتمادی دولت و ملت، احتمال می دهند کاسه ای کوچکتر نیم کاسه دولتمردان باشد و چه بسا به جای ۶۰میلیون به ۶میلیون نفر یارانه داده باشند. بوسیله گزارش همشهری، احمد میدری، معاون شادکامی اجتماعی وزارت تعاون، کار و شادکامی اجتماعی دیروز درون نشستی تقلا کرد هم ساز وکار شناسایی مشمولان دستیار معیشتی و حذف ۲۴میلیون از جرگه دریافت کنندگان این یارانه را توضیح بدهد و غم برهان نارضایتی جاماندگان و حتی گوهر ناآرامی های پس از اجرای طرح بنزینی را توضیح کند. او حذف شدن طبقه متوسط و حقوق بگیر از فهرست مشمولان یارانه بنزینی را بوسیله عارض تلویحی نشانه توسعه فقر در کشور دانست و تو بروز ناآرامی های اخیر، ضعف سیستم اداری و اجرایی کشور را نیز داخل کنار پیچیدگی های سیاست و ساخت وپاخت های منطقه ای عاصی دانست. متن کامل صحبت ها و تحلیل های احمد میدری را در دنباله بخوانید. عین ناآرامی ها
اینکه اجرای سیاستی مثل آزادسازی ارزش بنزین، در ایران به بروز ناآرامی ها و آشوب منجر می شود، از یک فروغ به ضعف سیستم اداری و اجرایی کشور و از سوی دیگر به پیچیدگی های محاکمه و بخشی غصه به توطئه هایی بازمی گردد که در منطقه علیه ایران شکل می گیرد. اگر ناآرامی های دو سه سال اخیر را تجسس کنیم می بینیم که شورش های سال ۹۶بعد از یک آزادسازی درون سیستم بانکی صورت داد و از مشهد مبدا شد، ناآرامی های امسال حزن بعد از آزادسازی قیمت سوخت اتحاد افتاد. البته این سیاست با دید مثبت ۸۰درصد کارشناسان صرفه جویی انجام شد. وقتی موضوع آزادسازی قیمت سوخت مطرح شد، تمام وسیله های اجرایی برای چندین هفته در حلقه جمع شدند و در مورد آن گپ کردند و نظرات آنها هم در کتابی که هیأت رئیسه محفل منتشر کرده موجود است. نظر کامل دستگاه های اجرایی در جلسات این بود که ایرانیان براساس قیمت های بین المللی سالانه به مدل ۹۹میلیارد دلار کارمایه مصرف می کنند؛ یعنی هر ایرانی در روز ۳.۵دلار انرژی کاربرد می کند، به عبارت دیگر نصیب ۵۰هزار تومان و ماهی ۱.۵میلیون تومان نرخ کارمایه مصرفی هر ایرانی است که به نشانی یارانه پنهان توزیع می شود. درون این شرایط یکی از ایده هایی که مطرح شد این وجود که این پول را به خود مردم بدهیم تا برای نحوه کاربرد آن تصمیم بگیرند. چرا یارانه بگیران دسته بندی شدند؟
پس ازاینکه پیشنهاد تحول ارزش کارمایه مطرح شد، استدلال ما این بود که جزء اعظم یارانه انرژی را ثروتمندان کاربرد می کنند و دهک فقیر فقط ۴درصد از این یارانه را مصرف می نرم اما سیلان این است که سهم کارمایه تو هزینه زندگی دهک فقیر ۹درصد و در دهک ثروتمند ۳.۶درصد است؛ یعنی فقرا ۲.۵برابر ثروتمندان از تحول مقدار انرژی تأثیر می پذیرند بنابراین هر شوکی در نرخ انرژی ایجاد شود به فقرا ضیق بیشتری می آورد. در امتداد این سؤال مطرح شد که چقدر باید به عنوان یارانه بپردازیم تا سطح رفاه فقرا تأمین شود و اعتراض نکنند. درنهایت دولت اعلام کرد می توانیم بوسیله ۶۰میلیون نفر پول بدهیم. جوهر این بود که با افزودن قیمت بنزین، اگر بخشی از یارانه بگیران نیز حذف شوند، امر رقیق می شود اما طالع گفت چنانچه بوسیله همه یارانه بدهیم مبلغ به بخشی کم می شود که برای فقرا اثری ندارد و ناگزیر باید ۲۴میلیون نفر از انباشتگی سرزمین را از سیاهه قبض این یارانه حذف کنید. از ابتدا هم مشخص وجود که حذف این تعداد یعنی رتبه بندی کردن جامعه. از سوی دیگر جامعه ما جامعه ثروتمندی تراشیدن و همین مسئله انتخاب این ۲۴میلیون نفر را سخت تر می کند، مربوط به واقعیت این است که ۲۴میلیون نفر حذف شده اغلب جزو طبقه متوسط ایران هستند. مقیاس رتبه بندی جامعه چه بود؟
مرکز آمار ایران ۳ هفته پیش، سطح درآمدی دهک های اول تا دهم را اعلام کرد. باید اعتراف کنم در ابتدای امر شخصاً نمی توانستم باور کنم که این آمارها قرص باشد ولی تست هایی که در خبر مشمولان یارانه سوخت انجام شد، صحت این آمارها را تأیید کرد. براساس آمارها در خاتمه سال ۱۳۹۷اگر کسی ۴میلیون تومان درآمد داشته باشد و حتی مستأجر هم باشد جزو ۳۰درصد میلیونر جامعه ایران قرار می گیرد. آمارهای بانک مرکزی هم که تخمین بالاتری دارد می گوید درآمد ۵.۵میلیون تومان به بالا جزو ۳۰درصد بالای اجتماع ایرانی است. حقیقتاً عقیده اینکه کسی با این پول بتواند جزو ۳۰درصد بالای جامعه باشد غیرقابل قبول است و این سؤال مطرح می شود که پس اجتماع ثروتمند کجاست؟ ما بدون داده ها بانکی نمی توانستیم ثروتمندان را مشخص کنیم برای همین چند متمایز قرین خودرو و ساختمان را گزینش کردیم که آمارهای آن از ۵۰پایگاه اطلاعاتی تو کشور جمع آوری شد. البته احتمال بروز خطا را غم شمارش کردیم و بر همین ماخذ از معترضان خواستیم دستور جمع آوری معلومات بانکی را بدهند تا حذف این ۲۴میلیون نفر با دقت بالاتری ادا شود.
مثلاً درون موضوع شناسایی مشمولان یارانه سوخت مشخص شد که از میان ۲۳میلیون خانواده ای که یارانه می گیرند ۱۱میلیون و ۹۰۰هزار خانوار، هیچ خودرویی به نامشان نیست. این آمار دقیقی است بمنظور به شفیع اینکه پلاک و سند خودروها بالاجبار تعویض می شود اطلاعات آن کاملاً بوسیله روز و منیع است. از سوی دیگر فقط ۹۰۰هزار خانوار خودروهای بالای ۲۰۰میلیون تومان دارند. این خانوارها همانهایی هستند که خانه های بالای ۲میلیارد تومان دارند و مسافرت خارجی می جریان. در این وضعیت اگر نوبت بخواهد به شفیع اینکه منابع بیشتری برای توزیع یارانه ندارد، ۲۴میلیون نفر از اجتماع را حذف درنگ حتماً کارمندهای دولت حزن حذف می شوند و این یعنی دولت روبه روی طبقه متوسط قرار می گیرد. خبط کار کجا بود؟
داخل این مورد، یک بحث این است که چقدر این سیاست خبط بوده و بحث دیگر اینکه چقدر اشتباه اجرا شده است. به دیدن من مشکل این بوده که گفت وگو در مورد این سیاست ها کمتر صورت پژمان است ضمن اینکه سیستم بوروکراسی در ایران بوسیله دلایل عدیده ای به شدت ضعیف شده و برای همین هر سیاستی را خراب می کند. طالع حساب های بانکی را بررسی می کند؟
در مسئله معاینه حذف یارانه ۲۴میلیون نفر خواستار دسترسی به مفروضات بانکی شدیم ولی بوسیله معنای آن نیست که می خواهیم داده ها بانکی را شخم بزنیم. در جوهر وقتی بی مانند اجازه بدهد، مفروضات او از جهیز بانک مرکزی گرفته می شود اما هیچ کارمندی قادر به رویت آن تراشیدن و کامپیوتر مسئول پردازش تراکنش ها، واریز، برداشت، منفعت و... خواهد بود. در حقیقت معاونت رفاه وزارتخانه ۵کارمند دارد و اطلاعات را تک مورد معاینه نمی کنند و مشابه سیستم مالیاتی کارشناس ندارند که روی تک مورد اظهارنامه ها دیدن بدهد. داخل این جریان برای کسانی مانند اقشار و بیماران اختصاص هم قاعده دیگری می گذاریم و استثناهایی مثل کارپردازان (که پول شرکت یا موسسه را هزینه می کنند) بی آرامی سپس از اعتراض بررسی می شود. پس موجی که اخیراً ایجاد شده و می گویند دولت می خواهد حساب ها را شخم بزند اصلاً درست زدودن. هرچند دولت ها در کشورهای با درآمد کم از ایران هم بدون اجازه افراد، معلومات بانکی را رصد می کنند و اصلاً نمی شود دولتی بدون اینکه اطلاعات مردم را جمع آوری کند، سیستم حمایتی و بانکی و قضایی و امنیتی داشته باشد. چرا این همگی از یارانه جا ماندند؟
آمارهای وزارت رفاه مدال می دهد به نعوظ میانگین ۸۲درصد انسان خراسان شمالی، خراسان جنوبی و سیستان و بلوچستان سپرده معیشتی گرفته اند اما در استان تهران این مغز به ۵۷درصد فصیح و برای ولایت تهران احتمالاً کمتر از ۴۰درصد است. برای همین داخل تهران اغلب مردم می گویند ما یارانه نگرفتیم درحالی که ازنظر خودشان وضعیتشان سرگشاده دریافت یارانه بوده است اما این واقعیت تلخ قناعت ایران است که پولدارها در نهایت ۵درصد انباشتگی ملک هستند و حذف شدگان یارانه بنزین جزو ۲۰درصد بالای جامعه ایران راحتی می گیرند. البته با مشاهده روزمره ما تو تهران و کلانشهرها به نظر می رسد وضع جامعه بهتر از این آمارها باشد اما متأسفانه روش جامعه ازآنچه ما فکر می کنیم، بدتر است. اکنون تصورش را بکنید داخل این سطح از فقر، اقبال باید تصمیم ماندگی بگیرد و روبه روی ۲۴میلیون نفر از اشکوب متوسط اجتماع که درون قضیه حذف یارانه ها ناراضی می شوند فراغت بگیرد. در این میان بی اعتمادی به دولت هم بدتر از هر آتشی است که به جان مملکت افتاده؛ به من گفتند نصیب و قسمت به ۶میلیون نفر یارانه داده و می گوید به ۶۰میلیون نفر. تو این مورد اختصاص گفتیم همه رسانه ها را به همراه دو متخصص
آی. تی و یک نفر از وزارت ارتباطات بیاورید تا به عارض رندوم با صاحبان کد ملی کسانی که یارانه خمود اند تماس بگیرند و صحت حادثه ثابت شود. وضع نجات چیست؟
در این وضعیت یا باید کمک کرد که این کار ایفا شود یا اینکه دولت به همگی یارانه بپردازد. البته چنانچه قرار باشد به همه پول داده شود اقبال بالاجبار با استقراض مخفی از جهیز بانکی این کار را ارتکاب می دهد بوسیله این رخساره که مثلا بدهی بوسیله پیمانکاران را افزودن می دهد و پیمانکاران با بانک ها هم بر می کنند و بانک ها هم مشت خاتمه با بانک مرکزی شمار وکتاب می کنند و یک تورم دیگر به اقتصاد ایران تکثیر می شود. چنانچه این دو راهکار را بررسی کنیم بیدار می شویم اینکه قضا و قدر می گوید بوسیله جای ۸۴میلیون به ۶۰میلیون یارانه صیقلی کنیم یک محاکمه اصولی است؛ ولی اجرای این محاکمه اصولی چالش هایی دارد که باید طرز محلول آن نیز پیدا شود. اثرپمپاژ اعلام منفی
بسیاری از ما از شرایط موجود ناراضی هستیم اما باید بوسیله این پدیده هم توجه کنیم که پمپاژ اطلاع دادن منفی و شکست ها چیزی جز ضعیف کردن دولت به همراه ندارد درحالی که ضعیف شدن دولت به نفع هیچ کس محو. ما در کشش تاریخ معاصر یکجا شانس فرسوده را تو پیرامون قیام مشروطه تا روی کار آمدن رضاشاه تجربه کردیم که مردم مجبور بوسیله خوردن علف شده بودند چون وقتی جهیز اداری ناتوان باشد نمی تواند کار روزانه اش را انجام دهد و بااطلاع مهلکه می شود. تو سال ۹۶که ناآرامی ها شروع شد، من گفتم پمپاژ یاس نکنید بلکه به سرایت و واکاوی سوژه ها و مسائلی بپردازید که اگر تیمار سلبی باشد بتواند بوسیله تحول منجر شود و منظور تو فضای عمومی به حیات بیاورد که دولت و بوروکراسی را به سمت سازش این موارد بکشاند. مثلا این سؤال که چرا پروژه های عمرانی دولتی سریع اجرا نمی شود؟ یا چرا اینقدر پول صرف کردن مملکت های تداوی و آموزش و سازمان کشور می شود و راه درست نمی شود؟ امیدی بوسیله بهبود وضع نصیب و قسمت حیات دارد؟
نصیب و قسمت مدرن بر سه گانه محور سپاه قوی، قوه قضاییه مستقل و جهیز مالیاتی باریک بین بنا شده؛ اما دولت ایران از جهیز کنجکاو مالیاتی بی روزی است و برای همین مجبور است بنزین را گران نرم تا بوسیله مردم کمک معیشتی بدهد. روش مقاوم شدن سیستم مالیاتی این است که به قانون کشورهای پیشرفته و حتی ترقی نیافته سر گرفتن مالیات را دگرگونی اساسی بدهیم. این یک ریشه است که کشورهای دیگر ۶۰درصد مالیات را از قوم ها می گیرند و ۲۰درصد از بنگاه ها؛ ولی در ایران سیستم مالیاتی و تأمین اجتماعی بنگاه ها را شعار پژمرده اند و به قدری در آنها وساطت می درنگ که فقره تولیدی در این کشور بوسیله سرانجام نمی رسد. دلیل حزن بی پرده است؛ بجهت ما نمی توانیم مثل ۳۰سال قبل کشورهای دیگر، از خانواده ها اظهارنامه مالیاتی بگیریم و آن را از اصناف و همدستی ها می گیریم. ما می گوییم سیستم مالیاتی و تأمین مدنی از بنگاه بوسیله خانواده شیفت کند تا قوم براساس مصرفی که دارد عوارض بدهد و دلال ها که درآمد هنگفت دارند از تبر مالیاتی فرار نکنند؛ درون این عارض خانواده ای که الآن جزو ثروتمندترین هاست، باید مالیات های بسیار وزین بدهد.
اینکه اجرای سیاستی مثل آزادسازی ارزش بنزین، در ایران به بروز ناآرامی ها و آشوب منجر می شود، از یک فروغ به ضعف سیستم اداری و اجرایی کشور و از سوی دیگر به پیچیدگی های محاکمه و بخشی غصه به توطئه هایی بازمی گردد که در منطقه علیه ایران شکل می گیرد. اگر ناآرامی های دو سه سال اخیر را تجسس کنیم می بینیم که شورش های سال ۹۶بعد از یک آزادسازی درون سیستم بانکی صورت داد و از مشهد مبدا شد، ناآرامی های امسال حزن بعد از آزادسازی قیمت سوخت اتحاد افتاد. البته این سیاست با دید مثبت ۸۰درصد کارشناسان صرفه جویی انجام شد. وقتی موضوع آزادسازی قیمت سوخت مطرح شد، تمام وسیله های اجرایی برای چندین هفته در حلقه جمع شدند و در مورد آن گپ کردند و نظرات آنها هم در کتابی که هیأت رئیسه محفل منتشر کرده موجود است. نظر کامل دستگاه های اجرایی در جلسات این بود که ایرانیان براساس قیمت های بین المللی سالانه به مدل ۹۹میلیارد دلار کارمایه مصرف می کنند؛ یعنی هر ایرانی در روز ۳.۵دلار انرژی کاربرد می کند، به عبارت دیگر نصیب ۵۰هزار تومان و ماهی ۱.۵میلیون تومان نرخ کارمایه مصرفی هر ایرانی است که به نشانی یارانه پنهان توزیع می شود. درون این شرایط یکی از ایده هایی که مطرح شد این وجود که این پول را به خود مردم بدهیم تا برای نحوه کاربرد آن تصمیم بگیرند. چرا یارانه بگیران دسته بندی شدند؟
پس ازاینکه پیشنهاد تحول ارزش کارمایه مطرح شد، استدلال ما این بود که جزء اعظم یارانه انرژی را ثروتمندان کاربرد می کنند و دهک فقیر فقط ۴درصد از این یارانه را مصرف می نرم اما سیلان این است که سهم کارمایه تو هزینه زندگی دهک فقیر ۹درصد و در دهک ثروتمند ۳.۶درصد است؛ یعنی فقرا ۲.۵برابر ثروتمندان از تحول مقدار انرژی تأثیر می پذیرند بنابراین هر شوکی در نرخ انرژی ایجاد شود به فقرا ضیق بیشتری می آورد. در امتداد این سؤال مطرح شد که چقدر باید به عنوان یارانه بپردازیم تا سطح رفاه فقرا تأمین شود و اعتراض نکنند. درنهایت دولت اعلام کرد می توانیم بوسیله ۶۰میلیون نفر پول بدهیم. جوهر این بود که با افزودن قیمت بنزین، اگر بخشی از یارانه بگیران نیز حذف شوند، امر رقیق می شود اما طالع گفت چنانچه بوسیله همه یارانه بدهیم مبلغ به بخشی کم می شود که برای فقرا اثری ندارد و ناگزیر باید ۲۴میلیون نفر از انباشتگی سرزمین را از سیاهه قبض این یارانه حذف کنید. از ابتدا هم مشخص وجود که حذف این تعداد یعنی رتبه بندی کردن جامعه. از سوی دیگر جامعه ما جامعه ثروتمندی تراشیدن و همین مسئله انتخاب این ۲۴میلیون نفر را سخت تر می کند، مربوط به واقعیت این است که ۲۴میلیون نفر حذف شده اغلب جزو طبقه متوسط ایران هستند. مقیاس رتبه بندی جامعه چه بود؟
مرکز آمار ایران ۳ هفته پیش، سطح درآمدی دهک های اول تا دهم را اعلام کرد. باید اعتراف کنم در ابتدای امر شخصاً نمی توانستم باور کنم که این آمارها قرص باشد ولی تست هایی که در خبر مشمولان یارانه سوخت انجام شد، صحت این آمارها را تأیید کرد. براساس آمارها در خاتمه سال ۱۳۹۷اگر کسی ۴میلیون تومان درآمد داشته باشد و حتی مستأجر هم باشد جزو ۳۰درصد میلیونر جامعه ایران قرار می گیرد. آمارهای بانک مرکزی هم که تخمین بالاتری دارد می گوید درآمد ۵.۵میلیون تومان به بالا جزو ۳۰درصد بالای اجتماع ایرانی است. حقیقتاً عقیده اینکه کسی با این پول بتواند جزو ۳۰درصد بالای جامعه باشد غیرقابل قبول است و این سؤال مطرح می شود که پس اجتماع ثروتمند کجاست؟ ما بدون داده ها بانکی نمی توانستیم ثروتمندان را مشخص کنیم برای همین چند متمایز قرین خودرو و ساختمان را گزینش کردیم که آمارهای آن از ۵۰پایگاه اطلاعاتی تو کشور جمع آوری شد. البته احتمال بروز خطا را غم شمارش کردیم و بر همین ماخذ از معترضان خواستیم دستور جمع آوری معلومات بانکی را بدهند تا حذف این ۲۴میلیون نفر با دقت بالاتری ادا شود.
مثلاً درون موضوع شناسایی مشمولان یارانه سوخت مشخص شد که از میان ۲۳میلیون خانواده ای که یارانه می گیرند ۱۱میلیون و ۹۰۰هزار خانوار، هیچ خودرویی به نامشان نیست. این آمار دقیقی است بمنظور به شفیع اینکه پلاک و سند خودروها بالاجبار تعویض می شود اطلاعات آن کاملاً بوسیله روز و منیع است. از سوی دیگر فقط ۹۰۰هزار خانوار خودروهای بالای ۲۰۰میلیون تومان دارند. این خانوارها همانهایی هستند که خانه های بالای ۲میلیارد تومان دارند و مسافرت خارجی می جریان. در این وضعیت اگر نوبت بخواهد به شفیع اینکه منابع بیشتری برای توزیع یارانه ندارد، ۲۴میلیون نفر از اجتماع را حذف درنگ حتماً کارمندهای دولت حزن حذف می شوند و این یعنی دولت روبه روی طبقه متوسط قرار می گیرد. خبط کار کجا بود؟
داخل این مورد، یک بحث این است که چقدر این سیاست خبط بوده و بحث دیگر اینکه چقدر اشتباه اجرا شده است. به دیدن من مشکل این بوده که گفت وگو در مورد این سیاست ها کمتر صورت پژمان است ضمن اینکه سیستم بوروکراسی در ایران بوسیله دلایل عدیده ای به شدت ضعیف شده و برای همین هر سیاستی را خراب می کند. طالع حساب های بانکی را بررسی می کند؟
در مسئله معاینه حذف یارانه ۲۴میلیون نفر خواستار دسترسی به مفروضات بانکی شدیم ولی بوسیله معنای آن نیست که می خواهیم داده ها بانکی را شخم بزنیم. در جوهر وقتی بی مانند اجازه بدهد، مفروضات او از جهیز بانک مرکزی گرفته می شود اما هیچ کارمندی قادر به رویت آن تراشیدن و کامپیوتر مسئول پردازش تراکنش ها، واریز، برداشت، منفعت و... خواهد بود. در حقیقت معاونت رفاه وزارتخانه ۵کارمند دارد و اطلاعات را تک مورد معاینه نمی کنند و مشابه سیستم مالیاتی کارشناس ندارند که روی تک مورد اظهارنامه ها دیدن بدهد. داخل این جریان برای کسانی مانند اقشار و بیماران اختصاص هم قاعده دیگری می گذاریم و استثناهایی مثل کارپردازان (که پول شرکت یا موسسه را هزینه می کنند) بی آرامی سپس از اعتراض بررسی می شود. پس موجی که اخیراً ایجاد شده و می گویند دولت می خواهد حساب ها را شخم بزند اصلاً درست زدودن. هرچند دولت ها در کشورهای با درآمد کم از ایران هم بدون اجازه افراد، معلومات بانکی را رصد می کنند و اصلاً نمی شود دولتی بدون اینکه اطلاعات مردم را جمع آوری کند، سیستم حمایتی و بانکی و قضایی و امنیتی داشته باشد. چرا این همگی از یارانه جا ماندند؟
آمارهای وزارت رفاه مدال می دهد به نعوظ میانگین ۸۲درصد انسان خراسان شمالی، خراسان جنوبی و سیستان و بلوچستان سپرده معیشتی گرفته اند اما در استان تهران این مغز به ۵۷درصد فصیح و برای ولایت تهران احتمالاً کمتر از ۴۰درصد است. برای همین داخل تهران اغلب مردم می گویند ما یارانه نگرفتیم درحالی که ازنظر خودشان وضعیتشان سرگشاده دریافت یارانه بوده است اما این واقعیت تلخ قناعت ایران است که پولدارها در نهایت ۵درصد انباشتگی ملک هستند و حذف شدگان یارانه بنزین جزو ۲۰درصد بالای جامعه ایران راحتی می گیرند. البته با مشاهده روزمره ما تو تهران و کلانشهرها به نظر می رسد وضع جامعه بهتر از این آمارها باشد اما متأسفانه روش جامعه ازآنچه ما فکر می کنیم، بدتر است. اکنون تصورش را بکنید داخل این سطح از فقر، اقبال باید تصمیم ماندگی بگیرد و روبه روی ۲۴میلیون نفر از اشکوب متوسط اجتماع که درون قضیه حذف یارانه ها ناراضی می شوند فراغت بگیرد. در این میان بی اعتمادی به دولت هم بدتر از هر آتشی است که به جان مملکت افتاده؛ به من گفتند نصیب و قسمت به ۶میلیون نفر یارانه داده و می گوید به ۶۰میلیون نفر. تو این مورد اختصاص گفتیم همه رسانه ها را به همراه دو متخصص
آی. تی و یک نفر از وزارت ارتباطات بیاورید تا به عارض رندوم با صاحبان کد ملی کسانی که یارانه خمود اند تماس بگیرند و صحت حادثه ثابت شود. وضع نجات چیست؟
در این وضعیت یا باید کمک کرد که این کار ایفا شود یا اینکه دولت به همگی یارانه بپردازد. البته چنانچه قرار باشد به همه پول داده شود اقبال بالاجبار با استقراض مخفی از جهیز بانکی این کار را ارتکاب می دهد بوسیله این رخساره که مثلا بدهی بوسیله پیمانکاران را افزودن می دهد و پیمانکاران با بانک ها هم بر می کنند و بانک ها هم مشت خاتمه با بانک مرکزی شمار وکتاب می کنند و یک تورم دیگر به اقتصاد ایران تکثیر می شود. چنانچه این دو راهکار را بررسی کنیم بیدار می شویم اینکه قضا و قدر می گوید بوسیله جای ۸۴میلیون به ۶۰میلیون یارانه صیقلی کنیم یک محاکمه اصولی است؛ ولی اجرای این محاکمه اصولی چالش هایی دارد که باید طرز محلول آن نیز پیدا شود. اثرپمپاژ اعلام منفی
بسیاری از ما از شرایط موجود ناراضی هستیم اما باید بوسیله این پدیده هم توجه کنیم که پمپاژ اطلاع دادن منفی و شکست ها چیزی جز ضعیف کردن دولت به همراه ندارد درحالی که ضعیف شدن دولت به نفع هیچ کس محو. ما در کشش تاریخ معاصر یکجا شانس فرسوده را تو پیرامون قیام مشروطه تا روی کار آمدن رضاشاه تجربه کردیم که مردم مجبور بوسیله خوردن علف شده بودند چون وقتی جهیز اداری ناتوان باشد نمی تواند کار روزانه اش را انجام دهد و بااطلاع مهلکه می شود. تو سال ۹۶که ناآرامی ها شروع شد، من گفتم پمپاژ یاس نکنید بلکه به سرایت و واکاوی سوژه ها و مسائلی بپردازید که اگر تیمار سلبی باشد بتواند بوسیله تحول منجر شود و منظور تو فضای عمومی به حیات بیاورد که دولت و بوروکراسی را به سمت سازش این موارد بکشاند. مثلا این سؤال که چرا پروژه های عمرانی دولتی سریع اجرا نمی شود؟ یا چرا اینقدر پول صرف کردن مملکت های تداوی و آموزش و سازمان کشور می شود و راه درست نمی شود؟ امیدی بوسیله بهبود وضع نصیب و قسمت حیات دارد؟
نصیب و قسمت مدرن بر سه گانه محور سپاه قوی، قوه قضاییه مستقل و جهیز مالیاتی باریک بین بنا شده؛ اما دولت ایران از جهیز کنجکاو مالیاتی بی روزی است و برای همین مجبور است بنزین را گران نرم تا بوسیله مردم کمک معیشتی بدهد. روش مقاوم شدن سیستم مالیاتی این است که به قانون کشورهای پیشرفته و حتی ترقی نیافته سر گرفتن مالیات را دگرگونی اساسی بدهیم. این یک ریشه است که کشورهای دیگر ۶۰درصد مالیات را از قوم ها می گیرند و ۲۰درصد از بنگاه ها؛ ولی در ایران سیستم مالیاتی و تأمین اجتماعی بنگاه ها را شعار پژمرده اند و به قدری در آنها وساطت می درنگ که فقره تولیدی در این کشور بوسیله سرانجام نمی رسد. دلیل حزن بی پرده است؛ بجهت ما نمی توانیم مثل ۳۰سال قبل کشورهای دیگر، از خانواده ها اظهارنامه مالیاتی بگیریم و آن را از اصناف و همدستی ها می گیریم. ما می گوییم سیستم مالیاتی و تأمین مدنی از بنگاه بوسیله خانواده شیفت کند تا قوم براساس مصرفی که دارد عوارض بدهد و دلال ها که درآمد هنگفت دارند از تبر مالیاتی فرار نکنند؛ درون این عارض خانواده ای که الآن جزو ثروتمندترین هاست، باید مالیات های بسیار وزین بدهد.
- ۹۸/۰۹/۰۷